Buhran
Buhran kelimesini duyduğumda iktisat düşünürdüm çoğu zaman...
Şimdi ise buhranın aynı zamanda bir ayna olduğunu görüyorum, buhranda ben varım görüyorum, kendimi, buhranımı yani bunalımlı sıkıntılı yaşamaya değmeyen hayatta sürünen ruhumu... Her dizede bir sır, her dizede yaşama sevincinden yoksun bir adam yatıyor sele serpe... Hangi sözlüğe baktıysam yere serildiğim bu hayatta, ne umudun tanımı vardı ne de benliğimin... Birileri de bana diyor ki umutla sonlansa ya dizelerin? Dizeler umutla biter mi bilinmez ama, umudun bittiğini, kırıntıları bile bırakmadan tüketen, hayattan bilirim. Ah çekerim içten ve de derin... Efe Ulaş |