Belki bir gün özlersin inancıyla
sesime kilit vurup uzaklara
göç ettiriyorum ruhumu,
Kalabalık yalnızlıklardan kurtulup
aşkın sevgi kokan limanlarına
sığınıyorum,
İçimi kemiren yokluğunun
ıstıraplarına maziden setler çekip,
Toprağa umut tomurcuklarını
ekiyorum,
Hançer yaralarıyla dolu geçerken
harabe sokaklardan,
İsmim zikrenecek belleğini alt
üst eden bir şok misali,
Ve dudaklarından sararıp solan
yitik bir hikâyenin son mısraları
mırıldanacak "Özledim, dön
gel artık"diye...
Belki bir gün seversin;
Kılıfına uyduramadığım eskimiş
kimliğimle,
Çaresizliğine güzün ihanetlerini
bırakıyorum ruhumun boşluklarından,
Heba edilen ömrün son
sancılarını yaşarken,
Hayat, gözyaşlarına aldırmadan
tokadını yapıştıracak nefretle
pörsülenmiş biçare yüzüne,
Duyguların arsızlaşıp demini
alırken matemin koynunda,
Kırık kalemimden feryatlar yükselecek
karanlığına gömülen gökyüzünde,
Ve seni anlatmaya sözcükler
kifayetsiz kalacak tozlanan rafların
mesken eden şiirlerde,
Bir Şair avazının çıktığı kadar haykıracak
gönül yarasını delen gamlı dağlarda,
İçin içine sığmayacak kadar benliğini
tutsak edeceksin özlemin biriktiği
virane yüreklerde,
İsyan bayrakları dalgalanacak uçurumların
hükmettiği gururun enkazından,
Ay güneşi kıskanıp merhemini
sürecek teninin özlerine,
Ve kuruyan dudakların yağmur
damlacıklarıyla huzurunu alıp başka
diyarlara göç edecek rüzgarla,
İsmin bir katil gibi girecek
tarihe karışan masum sevdalarda,
Aşkının esareti hüzün olup
yalnızlığın limanlarına sığınacak
bir daha hatırlanmamak (kopmamak,
dönmemek,) adına....