Medcezir
Zamanla,
Alışıyor insan; Bir ucu ayrılık da olsa, Uzun yolculuklara. Alışınca ; Bozuluyor, Uzak kentlerin ilk büyüsü; Bir bekleyenin olsa da. Nereden gelir telaşlı, Nereye böyle sabırsız; Gider ayak habersiz; Herşey yolunda olmasa da? Bu, bir gidiş; Belki de dönüş. Ne farkeder, Sonu yokmuş? Tut ki, bu kaçış; Tıpkı bir düşüş, Durdukça, kanamış, Sanki; hiç acımamış? Daha, ilk göçünde vurulur; Güneşe giden yolda, Maviye kaçak, Düşleri yasak kuşlar. Ben se; kırmızıya aşık, Ayışığına uçuk, Tutundukça kanatlarına, Tutuşturulan çocuk. Gitmek için geç ; Geç kaldığım ise, hiç. Hiç pişmanlığım yok; Çok, saymadığım kadar. Değilmiş bildiğim gibi, Bilmedigim yollarda şimdi; Bile bile yürüyorum, Kendime geldiğim kadar. Tekin YESILKAYA |