YILDIZLAR SÖNMESİN!
Yıldızları sönmüş sokakların
Tenha karanlıklarında izi Düşmüştü kar soğuğundan yarası Donmuş buz parçalarına basarak Yürüyordu yalnız sır dolu yolculuğa Çok uzakta bilinmez bir coğrafyaya Bakmıyordu geriye, dönmemek üzere Kesmişti bileti yüz ifadesi Ant yapmıştı kadehleriyle vedasını içerken Düşüyordu gölgelere şüphesi Katmerlenmiş acısından ısırırken Akıyor, sızıyordu kan dudaklarından Perdeleri çekilmiş bir ev penceresinden İğne oyası, al yazması başında (B)akıyordu… Kan çeşmeli iki göz Ağır kış uykusundan uyanmışcasına Kamaşıyordu ufukta yorgun inciler Güneşin batışı aldatmacısıyla Arıyordu dönmeyecek yolcusunu Ellerini bir an başına vurarak Ürpertili bir anı hatırlamış’ ça Biçare dövünmelerin Titreyen dehşet dolu anlardan Geçiyordu bedenim Yıldızları sönmüş sokaklardan Hafızama izleri kazınan |