YALNIZLIĞIN EVİ...
Gecelerin düşünde
Yıldızla yıkadım özlemimi. Gözyaşım da yüzdürdüm umut gemimi! Ufuktataydı gözlerim Hep mehtaba dalarken gözlerim Güneşin kızık ışığında hayal etti seni... Gittin!... Boynumun izi kaldı yüreğinin ipinde... Öldüm çünkü gidişinle... Acının mahseninde tutuklu kaldım sensizliğe! Güneş değsin diye bekledim rüyalarıma... Özlem,uyuşturmamalıydı bedenimi... Ben hasretle vurulmuş olmamalıydım! Vurgun yememeliydim yalnızlığında... Böylesine severken ben gitmemeliydin sen! Gözlerinin ışığında saklıydı geleceğim! Gidişinle soldu tüm ümitlerim! Dön! Dön ve bitsin bu çıkmaz karanlıklar! Bitsin bu soğuk uğultular... Ben bekliyorum seni karanlığın birinde... Gecelerimin düşünde! Yalnızlığın evinde!... |
Gidişinle soldu tüm ümitlerim!
Dön!
Dön ve bitsin bu çıkmaz karanlıklar!
Bitsin bu soğuk uğultular...
Ben bekliyorum seni karanlığın birinde...
Gecelerimin düşünde!
Yalnızlığın evinde!...
bir insanın yokluğu ne kadar hayatımızı etkiliyor dimi sevgili ayşe.. bütün herşey sanki ona endeksli.. yüreğine sağlık can..sevgi ve selamlarımla..