-“Fotoğrafa bakıp da şiir mi yazılır kardeşim?”
-“Yazılır, hem de çok güzel olur.”
-“Alalım o zaman her fotoğrafı karşımıza, yazalım ne gelirse aklımıza.”
-“Yooo! Bunlar siyah beyaz fotoğraflar, elli altmış yıl öncesinden, geçmişten günümüze yaşayan antika eserler gibidir, değerini anlayan anlar.”
-“Nereden geldi aklına fotoğrafların altına dizeler sıralamak, manzum öyküler gibi şiirler yazmak?”
-“Öğretmenlik yıllarımda “öykü” konusunu işlerken okuduklarım içinde doktor yazar Muzaffer Hacıhasanoğlu’nun beni de adeta çarpan bir öyküsü vardı: BİR FOTOĞRAF CANLANIYOR. Bu öyküde yazar elektrik direğine onarım için çıkan bir işçinin cebinden düşen aile fotoğrafına bakarak fotoğraftakilerin ağzıyla bir aile dramını anlatır. O öyküyü hiç unutmam. Böyle siyah beyaz, az bulunan aile fotoğraflarını görünce içimden bir şeyler yazmak gelir. Bu bir bakıma özlemin, kederin ya da fotoğrafa göre sevincin anlatımıdır.”
-“Bir bakıma fotoğraflara bakıp yaşananları anlatıyorsun.”
-”Evet, öyle de diyebilirsin.”
-”Bir de şu var: Her gün al bayrağa sarılı şehitler getiriliyor vatan toprağına, onları anlatmak varken fotoğraflara şiir yazmak da neyın nesi?”
-”Çok üzülüyorum, içim yanıyor. En az beş altı yazım var blogumda onları, yaşanan acıları, ülkemi bölmek isteyenlere lanetimi anlatan; ama bu gencecik fidanların hem de yurt topraklarından uzakta yitip gitmelerini kabul edemiyorum. Ne işimiz var bizim oralarda? Vatan toprağını savunmaktır askerin görevi. Kolay çıkılır mı hiç girince savaşın eksik olmadığı Ortadoğu batağına?
Kendimi ülkemde yabancı hissediyorum. Gençlerimiz, insanımız işsiz iken her adımda başı boş, asalak geçinen yabancılar. Biz gençlerimizi onların toprağında şehit verirken onların ülkemizde yan gelip yatması anlaşılır gibi değil.
İşte, bazen de böyle, bakıyorum siyah beyaz fotoğraflara. Dalıyorum hızla akan zaman içinde yaşananlara.”
...............................

BİRİNCİ FOTOĞRAF:

Alır götürür bu fotoğraf beni altmış yıl öncesine
Güreş tutmuşuz iki kardeş
Köyde, evimizin kerpiç duvarları dibinde
“Haydi bre pehlivan!” dercesine
Gölgelerimiz düşerken öğle vakti toprağa
Bizimki sanki gerçek güreş değil de poz vermişiz
O yılların tek fotoğrafçısı
İlicekli Debrah’a
Üç yaş büyüktü benden ağabeyim
O, ince, zayıf
Ama ben iri yapılıydım
“Haydi bir güreş tutun!” demiş büyüklerimiz
Ayda yılda bir köyümüze gelen Debrah amca
Kaçırmamış bu anımızı
Sırtımızda tişört, altta tozlu pantolonlarımız
Yine de mutlu bakışlarımızla
Güreşiyoruz havasıyla, mutluluk içinde poz vermişiz biz

Okuduk kentteki öğrenci evlerinde
Öğretmen olduk, yıllarımız geçti eğitim hizmetinde
Bakıp da bu fotoğrafa
Anlatacak değilim koskoca bir hayatı
Zaman aktı geçti
İşte bu fotoğrafta güreş tuttuğum ağabeyim
Emekliliğinde rahat edecekken
Torunlarını doya doya sevecekken
Bıraktı gitti bizi altmışında
Onun acısı, özlemi kaldı hep
İçimizde
.................................................

İKİNCİ FOTOĞRAF

Yıl bin dokuz yüz altmış dokuz ya da yetmiş
Sivrihisar-Dümrek köyünde
Babam Tarım Kredi Kooperatifi müdürü
Poz vermişiz, kız kardeşim,
Ben ve iki yeğenim
Evin önünde

Anarım o köyü her zaman
Ne zaman yolculuk yapsam Polatlı- Sivrihisar yolunda
Oyunun yasaklandığı, çayın on beş kuruş olduğu kahveleriyle
Evimizin önünden geçerken
Sepetinden meyveler bırakan insanları
Dostluk kurduğum öğretmenleri
Bağları, bahçeleriyle

Güzel bir köy evimiz var
Altta bir yüklük, depo
Üstte kutu gibi iki küçük oda
Kim çekti bu fotoğrafı, hiç hatırlamıyorum
Yeğenler kucağımızda
Yukarı odalara çıktığımız ağaçtan merdiven altında
Ben yaz tatilindeyim
Dedelerini, babaannelerini ziyarete gelen bu iki küçük yeğenim
Selçuk ile Mete
Şimdi elli küsur yaşında
Kız kardeşim Kırşehir’de
Çocukları, torunlarıyla yaşam telaşında

Ben mi
Biliyorsunuz
İşte böyle yaşadıklarını, duygularını anlatan
Kara kalem resimler çizen
Size tuhaf gelse de fotoğraflara şiirler yazan
Yetmişe bir basamağı kalmış
Emekliyim
Yurdum barış içinde aydınlığa yürüsün
Hepimiz sağlık içinde mutlu yaşayalım
Bu da benim içten dileğim
....................................................
Numan Kurt
13 Şubat 2020