YOLCU İLE HANCIŞiirin hikayesini görmek için tıklayın Bu şiiri, yirmili yaşlarımın başlarında ve gerçekten KIVRANARAK yazmıştım... Ü.B
Kara-sarı bir güldün, Solgun, çelimsiz, Üstelik Yaprakları, rengi, kokusu Hepsi yalancı... İçimde kocaman bir boşluksun şimdi Ve kulaklarımda bir uğultu sesin. Nefes nefes küsüşüm kadere Ve gözlerimde O, kahreden unutulmak inancı... Şarkılarda yepyeni anlamlar buldum, Küçücük şiirler yazdım, Her biri bin dert gibi binlerce anı; Kısa günün kazancı. Yalnız dolaştım kırlarda, Taksimde otobüs bekleyenlere, Akşamları, vapur iskelelerine bakındım, Budak Pastahanesinde boşuna aradım bir âşina yüz; Hepsi yabancı... Ne zaman buradan geçsem -Ya da her gün bu vakitler- Sol böğrümün az üstünde Hafiften bir sancı... Gittin, Bir acı gibi çöktü içime Yaşamanın usancı... Bir sıcaklık kaldı sağ elimde; Sol elimin utancı... ...... Yolcu, yolunda gerek Kıvransın hancı! ... Ünal Beşkese (1962) |
Ne olursa olsun, öyle bir keder var ki şiirde, bire bir hissetmemek imkânsız...
Sevginin derinliği kadar inciniş de o kadar derin ki, şiiri böylesi başarılı kılan da o zaten...
Yaralanmış bir yürek, yaralayan bir dil var şiirde... Derin bir şekilde hissettiriyor bu duyguyu...
Müthiş bir kalem... Gönülden kutlar, saygılarımı sunarım.