Sene altmışlı yetmişli yıllar... Öğretmenlik yaptığım köyde, karanlık bir kulübede gizemli bir adam yaşardı.Bir zamanlar, gerçekleri yaşamış, sonra da cezaevi yılları başlamış... Ellili yıllarda, ceza evindeyken bir kaza sonucu,
bacağının birini kaybetmişti. Yalnızlık içindeki yaşamı, karanlığın girdabında ansızın kayboluncaya kadar sürüp gitti.Nerede öldüğü, bilinmiyor.Sadece kırk yıl önceki yaşam öyküsü geliverdi aklıma birden...

Tutunmuş karanlığın kuytusuna,
Zincire vurmuş düşüncelerini!
Dünyasındaki esaretin
Bilinmezlikleriyle sevişiyor,
Geriye işlettiği zamanın
Karanlık anaforunda…

Ne gün ışığının vuruşunu izleye biliyor,
Karanlığa açılan daracık penceresinden,
Ne kendi resmini görebiliyor
Geceye çizilen çerçevede,
Ne de sönen yıldızların
Kıyamete aktığını…

Sağanak yağmurlarda bıraktı
Yalancı şarkılarını yüz üstü.
Terk etti yüreğini duygular!
Anlamsız bakıyor gözleri
Sınırı belirsiz boşluğa…
Ve uyanamıyor bir türlü,
Karanlığın derinliklerindeki düşlerinden…

Sonra kaldırıyor başını,
Yeniden çiziyor yol haritasını.
Yıldızların,
Gökyüzünü terk edişlerinin ardından!
Şarkısını hatırlıyor birden…
Kırık bir taş plak gibi
Nağmeler yineleniyor dudaklarında
Cızırtılı…
Gözleri yuvalarından fırlamış,
Küfrediyor adeta yaşanılan güne.
Sonra
Kayboluyor aniden,
Karanlığın küçücük kuytusunda
İz bırakmadan…