Bir sis ki sarmış dünyayı,
İnsan sarhoş, insan kör, insan sağır.
Müminin gözleri sanki nezle,
Durmadan akıtıyor yaşlarını.
Haykırmak istiyorum,
Avaz avaz, korkusuzca.
Deliliği göze alıp...
İbrahim geliyor aklıma,
Nasıl da kırmıştı tüm putları...
Ateş değiyor dilime,
Korkuyorum...
Bebeklerin ölümüne gözlerimi kapatıyorum.
Kadınların katline susuyorum.
Mazlumun dökülen kanını görmüyorum diye,
Utanıyorum...
Eyyub’un yaralarına benziyor,
Yüreğimde biriktirdiklerim.
Sızlıyor, kanıyor, kanadıkça acıyor.
Ah diyorum ah bir geçse!
Devası şahdamarımda biliyorum.
Ama ulaşamıyorum...
Kardeş kardeşi vurduğunda Habil’i görüyorum.
Şehitler ölmez, biliyorum.
Dökülen kan yerde kalmaz...
Yine de efkar sarıyor yüreğimi,
İsyan değil insanlıktan ağlıyorum...
Bir ben miyim efkara bulanan?
Bir ben miyim dünyaya darılan?
Bir ben miyim,
Yusuf’un kuyusu kadar derine düşen?..
Soruyorum, sorumu yine ben duyuyorum...
Kim kime dum duma bir hayat!
Yavrucuğum; sana karanlık yarınlar bırakıyorum...
Benim kadar ürkek olma sakın.
Diren ve dik dur istiyorum.
Ömer gibi adil ol, Yusuf gibi iffetli.
Eyyub gibi tevekkül et, Yakup gibi sev.
Muhammed’in aşkını aşk bil!
Bil ki bu buhrandan korun istiyorum.
Bil ki insan olduğunu hatırla,
Ve unutma!
Hatta korkma yalnız değilsin.
Seni yaratan her daim sol yanında
İnsan kaldıkça...
Allah seni koruyacaktır sen Onu andıkça...