Gerçek,küçük küçük adımarla küçük şehirlerde,
Büyük büyük düşünsende çabalıyorsun sadece,
Karanlık ayaklarının altında,ışık gün batımında,
Boğuluyorsun seni anlamayan bir sürü insan içinde.

Sanat anlaşımıyorsa fırsat sana hiç doğmayacak,
Hoyrat bir rüzgar gibi vuslat ruhuna dokunmayacak,
Serhat kar koktuğunda tabiat ana sana hatırlatacak,
Şefaat ya rab yoksa bu aşk beni sabaha çıkarmayacak.

Sen ruhun peşindesin,onlar,
Onlara sunulan sahte hayatların,
Ayrıt edemez olmuşlar gerçekleri,
İçinde sıkışmışlar masalların,
Kendilerine yazılmış sanıyorlar her aşk sözcüklerini,
Egoları ile besleniyorlar,
Pazarlıyorlar,vitrin yapmışlar güzelliklerini.
Yitiriyorlar bize has saf ve temiz özelliklerini.

Zaman ders veriyor,ziyan olma diye olanlara bak diyor,
Üryan geldin dünyaya,üryan gideceksin vakit geçiyor,
Talan olmuş umutlarını,hazan da vurmasın,uyanmalısın,
Sen gezerken yer yüzünde kemiklerin toprağa yansıyor.

Keman sesini duyuyor musun?
Benim şiirim sana keman sesini üflüyor,
O Yazdırdı bu satırları Tanrı kulaklarıma fısıldadı,
Üşüdüm biraz çok soğuktu şiir,
Sanki Tanrı buzdolabının kapısını açık bırakmıştı.



Vagif Seyyah