‘’Sözlüklerden çıkarıldım
Ayakları ıslak gözleri bulutlu diye
Bir uğurlama-her resmin altında bulunur-
‘Güz güneşlerinin ardına takılıp gitti
Sessiz albeniler taşıyan ince sesiyle…’’
(Haydar Ergülen)

Yalnızlığın türküsünü söylüyor martı
İndinde saklı devasa düşleri bir de açlığı.
Sonlanan günden sarkan da bir güdü
Telaşla iteklediğim her acı
Sonbahara düşendi de mevsimin nemi
Sayacı kırık rüzgâr
Teşrif ederken gecede saklı yeminler
Dönülmezliğinde ufkun
Ayracına takılı gözleri aşkın.

Nimet gibi şükür yüklü…
Aşk gibi özlemin diğer adı…
Sonlanmaya dair olsa da mizacı
Geceye yüklü gözyaşı
Ve maviden teamül
Kıpraşan yüreğimde saklı.

Bir seferi rota
Düşlerin dahi irkildiği günden geceye
Uzanan tortusu elbette
Muhalif bir ses tonu ile
Öykündüğümüz aşk ve sevdalı güncesi şiirlerin
D/okunulmazlığında ömrün
İlla ki vehim yüklü satırlar
Bir kulpu olsa da tutunsak hani ümide.

Bir ülkü ürktüğüm kadar gölgemden
Belki de zülfü ne çok ne çok masal
İlla ki yarım kalan ezelden.
Menevişlense de yüreğim
Koyudan gece gözüne mil çektiğim
Yarım ağız sevmelerin de karanlık mağarası
Yüreğin azat edildiği bir hurafe belki de
Zemherilerde ölen yaz çiçeği:
Ne sarı ne pembe ne mavi
Hüzne biat asi rengi ile
Gölgelere dahi umut eken.

Kayrası olsa olsa bilinmezin
Şükrü eken sabır biçen dualarımda gizli sevdiklerim
Aşkı anıp da döner miyim hiç sözümden?
Közümde açmayı unutan nasıl ki bir gül’üm
Savrulduğum kadar acılarıma zimmetli
İçine batan dikenim:
Yaslı ve yaşlı gözlerimde;
Yaşadığım kadar bandığım da ömrü
Umut denen törpüyle
Asi(l) bir yenilgiyim kimine göre
Oysaki yanılgının ta kendisi
Ne de olsa bilemezler içimdeki gizemi.

Reşit olmuş hangi muhalif şiir?
Hangi ölü renk karanlığı delen?
Hangi yürek hangi tasaya derman gerek?
Göğsümde uçuşan notalar
Ve dilimde sevdalı şiirler
Yandığım kadar da kandığım bir zalimmiş meğer
Yazmaya düşkün yüreğime tutuklu kalem
Anıp da rahmetin adına
Yarınıma da kefil olsun yeter ki yüce Rabbim.