Ekmek arası
Bir zamanlar ağaçtan dı arabanın tekerlekleri.
Taşlı, tozlu ve topraklıydı geçtiği yollar.
Rüzgar okşuyordu hafiften o güzelim yüzünü.
Yol boyu yük saymadı o, üzerine binenleri.

Şimdi ise o yağlı kayış gibi kaygan yollara.
Resimler çizer gibi lastik izi bırakıyorlar...
Bir tekme atıyor öfkeli ağaçlar arabaya.
Can pazarını sele çeviriyor yol kenarını.

Üç beş ile yetinmeyi eğittiler, öğrettiler...
Lüks yaşamaya özendirdiler, bollukta boğdular.
Bizlere, hiç kimse canın pazarından söz etmedi.
Yük oluyor artık insan insana, yorulur yollar;

Kuşlar, destan ve ağıt yakar ağladıkça ağaçlar.
Sert taşları titretir yer bu soğuk çarpışmalardan.
Kan çanağı gibi dir şelaleler, her taraftalar.
Gitti ekmek arası bölüşen, gitti buralardan.