KEZBOŞ’ A AĞIT..!
En çaresiz, en masum, son haline bürünüp
Yattın derin uykuya, acılardan arınıp.
Baş ucunda melekler, gülümsüyor görünüp.
Uyan Kezboşum uyan, kalk da güldür yüzleri.
Boynu bükük bıraktın, yıkıp gittin bizleri.

Yirmi altı yıl önce , bu gün gelin olmuştun.
Aileni bırakıp, aramıza gelmiştin.
Hepimizi kendine abi, kardeş bilmiştin.
Uyan Kezboşum uyan, kalk da güldür yüzleri.
Boynu bükük bıraktın, yıkıp gittin bizleri.

Çok acılar çektirdi, kanser denen dert sana.
Torun sevmeyi bile çok gördü kana kana.
Zerre hakkımız varsa, helaldir bizden yana.
Uyan Kezboşum uyan, kalk da güldür yüzleri.
Boynu bükük bıraktın, yıkıp gittin bizleri.

O kadar yokluk gördün, hiç pişmanlık anmadın.
Eş dost ağırlamaktan, hiç bir gün üşenmedin
"Ben Ahmet’i çok sevdim," demekten usanmadın.
Uyan Kezboşum uyan, kalk da güldür yüzleri.
Boynu bükük bıraktın, yıkıp gittin bizleri.

Acıların artsa da sabırla göğüs gerdin.
Hastane doldu taştı, biz gördük sen de gördün.
Ahmet’ine bakarak, gözün yaşlı can verdin.
Uyan Kezboşum uyan, kalk da güldür yüzleri.
Boynu bükük bıraktın, yıkıp gittin bizleri.
(Onuncuköylü)