Acıyı Sevmek Olur Mu
Ruhun başlangıcı hüzün
ise sonu yalnızlıktır diyen bir Şairin şiirinde kalemim gülüşünü nakşediyordu ayrılık kokan mısralarıma, Gözlerim dalıp giderken günbatımının o eşsiz güzelliğine, Kalbin,sevgiye giden tüm yollara mührünü vurup nefretini üzerime seriyordu, Ve gözyaşlarını tutamayan bulutlar,bir sel gibi buza dönmüş tüm bedenime dolup taşıyordu, Güneş bile korkar oldu ışığını harap gönüllerimize saçmak için, Küle dönmüş ve arsızlaşan duygularıma ne bir tatlı söz ne de yaraların merhemi tebessümün yeterdi oysa.. Ey uçurumda umutları asılı kalan asil yalnızlığım! Acıyı sevmek olur mu? Kırıntılarını onaran Şairin virane kalbine, Gel,dokun tenime, Sar kollarını bedenime ve tüketme sözcüklerimi dilsizliğine... |