.
Lütuf gelir kula kulluk cahile,
Olmaz kendi hali, özü kulların…
Diyemez yansa da bin bir ah ile,
Olmaz kendi dili, sözü kulların…
.
Akıl, fikir, vicdan, idrak bedava,
Taklitten ibaret güttüğü dava...
“Uşak” makamından çaldığı hava,
Olmaz kendi teli, sazı kulların…
.
El-etek öpmeyi marifet bilir,
Taptığında bin bir keramet bulur…
Putunun uğruna yanar, kül olur,
Olmaz kendi külü, közü kulların…
.
Alemin haline bakışı sahte,
Takdiri, öfkesi, çıkışı sahte...
Muhabbet, ıstırap döküşü sahte,
Olmaz kendi seli, gözü kulların…
.
Katıldığı sürü melekçe masum,
Gayrısı şeytanın neferi, hasım...
Bulunmaz ağzında tat alan kısım,
Olmaz kendi balı, tuzu kulların…
.
Olunca bir kafa dogmaya esir,
Etmez müspet ilim zerrece tesir...
Başlara yazılır başarı, kusur,
Olmaz kendi eli, dizi kulların…
.
Cennet hayaline daldıkça fakir,
Güçlülerin çarkı hep tıkır, tıkır...
Varlığı, yokluğu tanımaz şükür,
Olmaz kendi bolu, azı kulların…
.
Elesti bezminde yazılan kader,
Nedense ta baştan sona hep keder...
Zevkle, şevkle eder ömrünü heder,
Olmaz kendi çölü, tozu kulların…
.
Yazık ki, böyleyiz çoğumuz işte,
Bir “mübarek” olsun isteriz başta…
Yürürüz ardınca sarpta, inişte,
Olmaz kendi yolu, izi kulların…
.
Veli BOSTANCI