Kasım
kaytan bıyıklarını burup
öyle bir tokat attı ki güne
Gökyüzünü avaz avaz inletip
Bulutları tomur tomur terletti
Ağaçlar mı ?
Onları üryan bırakıp yapraklarını yere serdi
Çil yavrusu gibi dağılan yapraklar
Soluğu rüzgarın kollarında aldı.

Kara kış
Kara gözleriyle
bir bakış fırlattı kasımpatına
Kasım kasım kasılan kasımpatı
Aşka gelip
Tüm ihtişamıyla
güz defilesi veren çiçekleriyle birlikte
Kasımın koynunda buluverdi kendini.

Kasım
Kekremsi bir tat bırakırken toprağın tenine
Telvesinde telefseyen tetiriler
Boylu boyunca uzandı yamaçların yörebine
Kim kastı bu garibin kaftanının kollarını
Uzanamaz olmuş güneşin cebine.

Son güz
Sırmalı gülüşlerini nakşetti
savrulan gazellerin cepkenine
Kasımın geldiğini duyan bulutlar
Kevek karları da atıp terkine
Şafakla birlikte
Kervanı katarlayıp
İpek yolunu arşınlamaya başlamışlar bile.

Ey şair
Kasım kışa Selam durmuşsa
Bırak düşünmeyi erkek mi dişi mi
Akıllı mı haylaz mı kişi
Tek mi kalmış çift mi canavarın dişi
Yaradana bırak bilmediğin işi
Bırak
ilkbaharı yaz’ı
Eylülü ekimi ifrit ifrit sorgulamayı
Al eline kalemi kağıdı da
Güneşin elveda deyip gidişine
bakır rengi bir şiir yaz
Eğer ki almak istiyorsan
hayat denen masaldan
hummalı bir haz....

《Nafize》
2 Kasım 2019
02.22