Biz
Erzurumun, Atlıkonak köyünden üç arkadaşız, üç kardeşiz.
Ben, Salih oğlu Mehmet onbaşı,
Sağ yanımdaki Hatice Ninenin torunu Cemil;
Kara kaşlı, kara gözlü, kara yiğidim Cemil.
Köy kızlarının bir tanecik Cemosu
Ve sol yanımdaki de Hızırgillerin koç Yusuf,
Boynunda pehlivan muskası
Koynunda sakladığı uğur,
Lohusa yatağına emanet ettiği hatununun al yazması.
Pala bıyıklı yiğit, koca pehlivan
Civan mı civan...

Erzurum nere, Çanakkale nere? ...
Buldukça bir yaylıya oturduk,
Bulmadığımızda, yürüdük ha bire,
Arada kara trene de bindik,
Katıldık orduya, Devlet-i Osmâninin âsakirinden olduk,
Kaynaştık üç günde, ne civanmert arkadaşlar bulduk.
Birer süngü verdiler elimize,
Çavuşlarımız vardı nice gazâlar görmüş.
Süngüyle savaşmayı öğrettiler bize.
O süngüler, öylesine mutlu etti ki bizi,
Ana yadigârı çaputlarımızla
Ve de sevgimizle parlattık süngülerimizi.
Çeyrek tayınla da olsa,
Kutsal bellemiştik ezelden,
Sevdik askerliğimizi...

Sonra, sıramız geldi çabucak,
Düşman çıkmış karaya geliyor dediler.
Helalleştik, çektik besmelemizi, vardık cepheye
Vardık ki ne varış,
Yer ateş, gök duman
Aman Allahım, aman...
Düşman geliyor üstümüze top tüfek, mermi,
Köpek sürüsü gibi kâfir,
Bire on, belki otuz, belki elli.
Siperde dursak geçecek üzerimizden
Girecek vatanımın içlerine, besbelli.
Süngü taak! dedi Osman Çavuşum,
İşte o an, peygamberimi yanıbaşımda bulmuşum,
Kim tutar ki bizi artık,
Fırladık siperden, yallah!
İnledi sema; Allah, Allah!

Bereket koftu kâfirin yüreği, deşmesi kolaydı,
Görmeyen bilemez, bu ne muhteşem olaydı.
Ben tam sekizini hakladım evelAllah,
Dört de mermi almışım bu arada,
Hamd olsun, nasip etti Yüce Rabbim, bana şehadeti,
Şükürle ve huzurla zikrettim Kelime-i şahadeti.

Ben, Salih oğlu Memet onbaşı,
Sağ yanımda yakışıklı Cemo, solumda Koç Yusuf,
Şehit çıktık bu savaştan,
Şehit düşülmez, çıkılır şehitliğe,
Zira şehitlik yüce bir mertebedir.
Biz bu savaştaki
İki yüz elli bin şehidimizden birileriyiz,
Aslında birbirimize benzer hikâyemiz.

Yusufun, üç aylıkken yetim kaldı oğlu,
Beşik, meşik bilemedi hiç,
Yaylada, Karabaşa emanet,
Ağaç gölgelerinde uyurdu.
Okutamadı anacığı onu,
Marabalık yaparak, ancak karnını doyurdu.
Cemonun yavuklusunu ise,
Cemodan sonra bir hâl aldı,
Hep öyle dertli, hep mahzun kaldı.
Beni de.....boş ver,
Hep birbirimize benzer demiştik, hikâyelerimiz,
Çoktan helal ettik canımızı anamızın ak sütü gibi,
Şikayetçi filan değiliz
Fakat, buraya
Hikâyemizi anlatmaya gelmedik biz.

Yıllar yılı, bulutların üstünden
Atalardan miras diye, aziz bildiğimiz
Vatanımızı izleriz.
Ve parlak nutuklar atamasak da
Onu herkesten fazla severiz
Zira, biz buradayız ama
Vatanın toprağı, taşı olmuş,
Kanımız, etimiz, kemiğimiz.

Önceleri, hep gururla izlerdik memleketimizi
Fakat son 50-60 yıl
Hem şaşırttı, hem de çok üzdü bizi.
Şimdi dinleyin söyleyeceklerimizi;

Bir darbe merakı almış bazı paşalarımızı,
Başbakanı asmışlar, ama
Yağ, bal ile besliyoruz İmralıda can düşmanımızı,
Şaşırdık...

Bize askerliği, vatan borcu diye belletmişlerdi;
Ordu evlerinde, subay hanımlarına hızmet ederek
Ya da, baba parasından ödeme yaparak
Vatan borcu ödenir mi
Buna da şaşırdık...

Başına çuval geçirdiler askerimizin,
Biz burada çok utandık, ufaldık, büzüldük,
Fakat birileri, patron bellemiş birilerini,
Dokunmamış olmalı onurlarına,ses etmediler,
Buna da, çok üzüldük...

Zaten, bu 50 - 60 yıldır gelip gidenler
Biri hariç
Sadece nutuk atarken aslan kesildiler.
Aslında,
Bir tilki kadar bile kurnaz değildiler,
Çoğu, tarls faresi gibi yem gözlediler.

Biz, en çok o tahta sıralı Meclisimizi sevmiştik,
Sarıklısı, sakallısı vardı Gazinin etrafında,
Ceketleri bile yamalıydı ama içindekiler,
Oraya, el etek öperek gelmemiştiler,
Hepsi, bu milletin gerçek vekilleriydiler.
Sonraları, ceylan derisi koltuklarda oturanlar,
Rehavet içinde bazen uyuklayanlar
Ve hadi dendiğinde uyanıp parmak kaldıranlar
Bir kanun çıkarmışlar;
Duyunca, hem şaşırdık, hem üzüldük
Sanki yeniden öldük;
Yabancılara toprak satacakmışız...
Hey gidi Osmanlı, hey gidi Mustafa Kemal
Duyun,
Ne günlere kalmışız...

Ağalar, efendiler,
Yapmayınız, etmeyiniz,
Üç kuruşa satın diye mi
O topraklar için canımızı verdik biz?
Belki satacağınız toprakta yatmakta
Sizin de atanız, dedeniz...

Ben, Salih oğlu Mehmet onbaşı,
Bir yanımda Hatice ninenin torunu Cemil,
Bir yanımda Koç Yusuf,
Canımızı, kanımızı
Bu mübarek vatana bin kez helal etmişiz,
Ama, bir tek toprak tanesi kadar hakkımız varsa
Bilin ki, size helâl etmeyiz...

Ünal Beşkese (5/06/3012)

NOT: Bu şiir, ’Yabancılara Toprak Satışı Yasası’ üze yazılmıştır. Ü.B