Garip doğdun, garip öldün
Dostlar seni hatırlasın
Bahçemizde gonca güldün
Dostlar seni hatırlasın

Doğduğun köy Sivrialan
Senden uzak durdu yalan
Hoş bir seda senden kalan
Dostlar seni hatırlasın

Gözlerine indi perde
Can ışığı söndü ferde
Kara bahtın saldı derde
Dostlar seni hatırlasın

Dünya sana zindan oldu
Gönül gözün yaşla doldu
Bahçendeki güller soldu
Dostlar seni hatırlasın

İçe açtın gözünü sen
Kaybetmedin özünü sen
Sakınmadın sözünü sen
Dostlar seni hatırlasın

Umudunu yitirmedin
Yaban otlar bitirmedin
Eve haram götürmedin
Dostlar seni hatırlasın

Çilelerle yaşadın sen
Kırgınlığı boşadın sen
Gönlü aşkla döşedin sen
Dostlar seni hatırlasın

Aşk kabını göle saldın
Beş koyduysan birin aldın
Zifirî bir düşe daldın
Dostlar seni hatırlasın

Aldın sazı ellerine
Mızrap vurdun tellerine
İlham aktı dillerine
Dostlar seni hatırlasın

Ektiğini biçemedin
Toprağından geçemedin
Aşk badesi içemedin
Dostlar seni hatırlasın

Fitne fücur bilmedin can!...
Bir gün bile gülmedin can!...
Gönüldesin, ölmedin can!..
Dostlar seni hatırlasın

Şöhret oldun, duyuldun sen
Sayılmazken sayıldın sen
Dört bir yana, yayıldın sen
Dostlar seni hatırlasın

Ne hayaller kurdun cano!...
Saza mızrap vurdun cano!...
Daima dik durdun cano!...
Dostlar seni hatırlasın

Gönül verdin toprağına
Çiy oldun gül yaprağına
Selâm durdun bayrağına
Dostlar seni hatırlasın

Çileleri bal eyledin
Bayrak gibi al eyledin
Yüreğini yol eyledin
Dostlar seni hatırlasın

Şöhretli bir ozan oldun
Âşıklara suzan oldun
Kalp gözüyle yazan oldun
Dostlar seni hatırlasın

Kem sözleri duymadın sen
Kör nefsine uymadın sen
Bu dünyaya doymadın sen
Dostlar seni hatırlasın

Sivas’ın ak gülüydün can
Muhabbetin gölüydün can
Sövenlere ölüydün can
Dostlar seni hatırlasın

Beslemedin kötü emel
Konuşurdu sazında tel
Şatıroğlu Âşık Veysel!...
Dostlar seni hatırlasın

Aşk bağında açtın Veysel!...
Başımızda taçtın Veysel!...
Ötelere göçtün Veysel!...
Dostlar seni hatırlasın

Gidişine güller ağlar
‘Veysel’ diyen diller ağlar
Mızrap susmuş, teller ağlar
Dostlar seni hatırlasın

M. NİHAT MALKOÇ