DENİZİN ÖLÜ ÇOCUĞU
Yusuf Yılmaz

Kör vicdanların kör gözüne yazıklar olsun.
Yazıklar olsun bu çocuğun ellerini bırakan anneye.
O annenin yüreğindeki sevgiyi,
Yok eden babaya yazıklar olsun.
Sesini duyamayan sağır kulaklara yazıklar olsun.
O çocuğu güldürmeyen kadere yazıklar olsun.
Acıttın benim canımı anne!
Elimi niye bıraktın anne!
Saclarımı kim okşayacak,
Beni kim yedirecek,
Üşüyünce üstümü kim örtecek,
Düşünce beni kim kaldıracak,
Hiç düşündün mü anne!
Son sözümü alın yazıma niye bıraktın anne!
Merhametin mi kayboldu?
Beni denize niye bırakın anne!
Bu deniz senden daha merhametliymiş meğerse,
Beni kucakladı,
Emzirdi,
Yıkadı, yuğdu,
Dizlerinde uyuttu…

Dalgaların sesi,
Senin ninnilerinin yerini tutmaz amma,
Hiç susmaz,
Beni bırakmaz anne!

Biliyorum,
Pişman olacaksın,
Bir zaman sonra gelip denize yalvaracaksın,
Çocuğumu bana geri ver diyeceksin.
Ama ben kıyısında,
Yosun olmuşum,
Yemyeşil!
Gözyaşların güneş renginde,
Bir zehir gibi damlayacak,
Denize!
Kopmaz denilen göbek bağımı,
Ta o zaman
Kopardın attın kalbinden anne.
Git, gelme bir daha,
Fırtınalar kopacak,
Deniz hakkını alacak senden anne!