Aylar sonra görmüştüm, o sevdiğim kadını
Yüzüne baktığımda, gözleri parlıyordu
Tanımıyormuş gibi, sordum onun adını;
Unuttun mu adımı, ben; “Aybala” diyordu…

**

Yine göstermemişti, minyon tipi yaşını
Utangaç bir tavrıyla, yere eğdi başını
Saklamıştı kirpikte, pişmanlık gözyaşını
Haline bakılırsa, bir diyet ödüyordu…

**

Bilinmez şekle dönmüş, bir hayli yıprak gibi
Kaskatı kesilmişti, sanki de toprak gibi
Rüzgârların önünde, savrulan yaprak gibi
Boynu bükük acaba, nereye gidiyordu...

**

Anladım ki ne mümkün, varmak böyle kanıya
Çile çektiği belli, hiç gerek yok tanıya
Borçlu kalmış meğerse yaşanan her anıya
Belki kalan ömrünü, maziye adıyordu...

**

Lafa nokta koymadan, cümleye virgül atıp
Yüreğimde hasreti, sonsuza dek uzatıp
Yol ayrımını yine, kaderine dayatıp
Sükûta mahkûm dille, hep veda ediyordu

**

Aybala, gitme dedim; ama dinlemedi hiç
Oysa cismiyle geldi, ismiyle gitti ilginç
Ne neşe verdi gönle, ne mutlulukla sevinç
Hala daha talihe, bitmez kin güdüyordu...

01. 10. 2019