SAVAŞ ÇİÇEKLERİŞiirin hikayesini görmek için tıklayın 1999 yılında Kosova’da yaşanan savaş vahşeti esnasında gördüğüm manzara karşısında duyduğum büyük hüzünle kaleme aldığım bir şiirim.
Malesef her zaman olduğu gibi en büyük yıkım yine çocukllar üzerinde olmuştur. Yaşanan tüm toplumsal olumsuzluklar hangi konuda olursa olsun büyükler tarafından çıkartılırlar ve faturanın yükü çocuklara kalır. Tıpkı burada olduğu gibi. Selam ve saygılarımla.
İnsan vatanından ister mi hiç ayrılmak
Yokluktan, açlıktan zulümlerle kırılmak Bunlar nasıl yıkar bilirmisin insanı Kahpe bir kurşunla can evinden vurulmak Birlikte yaşadılar orada yıllarca Menfaat çatıştı,dağıttılar hunharca Attılar yuvadan, çırılçıplak barbarca Yeter artık bu katliam sürmesin Unutma! çocuklar umut, çocuklar çiçek Umutları ölmesin, çiçekler solmasın El ele dur diyelim artık şu vahşete Zulümleri son bulsun, savaşlar olmasın Bakın savaş çiçekleri yine kanıyor Kosova’dan burnuma kan, barut kokuyor Benim gücüm kalmadı ,dur diyecek yok mu Bu vahşet çok büyük ,onca yürek yakıyor Cemil YILDIZ 10.04.1999 |