gidenin ardı kalan...yırtık bir şiirin meydansızlığında asılı kalan satır başı unutulmuş devrik bir cümleyim… bakma bulutlandığına gözlerimin sağanak öncesi belki de sessizliğim cevapsız bir gidenin ardı kalan sorusuz, sorgusuz bir “neden“im belki de gibisizdi, anadan üryan alfabesizdi gidişin kapı önü boğulacak sessizlik oldu serzenişim hiç bir avuntu, hiç bir ninni benzemiyor masal susturan, geceleri pusturan acı dolu bu gerçeğe ahh şiirtanem hangi omuza yaslansam etten, kemikten bir ayaz hiç bir çiçek, hiç bir bahar benzemiyor gülüşüne hangi geceye savrulsam, hangi şişeye sarılsam hiç bir türkü, hiç bir fasıl benzemiyor gül tenine duy beni, duy beni artık sende güneş görmüyor musun, huyumdan, suyumdan, boyumdan, posumdan büyük geliyor nefesime bu yalnızlığın gölgesi içimden yolcusuz gemiler geçiyor gizlice çığırtkansız nice martılar ölüyor ben gibi, benim gibi sessizce… ilhanaşıcıeylülikibinondokuz |
çığırtkansız nice martılar ölüyor ben gibi, benim gibi sessizce…
yolcusuz bir o kadarda sessiz gidiyor gidenler ve kalan nasılda sessizce ölüyor kimsesiz vede ölümsüz
çok güzel bir anlatımdı yüreğinize sağlık ....