Pencereme dadanan yalnızlığın buğusu,
Ve ben,
Ben masumluğunu epeydir yitiren bir adamım kendi gözlerimde,
Kulaklarımda ıssız bir yapayalnızlık soğuğu uğultusu,
Sen ise epeydir inanmadığım bir yalansın düşündükçe,
Desem kim inanır dediğim,bilmem kaçıncı günün,kaçıncı saatindeyim yine,

Hiçbir cümlem karşılamıyor çıkacak manayı,
Hiçbir hissim ise kaldıramıyor bana kalan anlamı,
Uzadıkça uzayan sessizliğinden anlamalıydı zaman,
Ve hiçbir maviliğe aldanıp doğmamalıydı saklı kalan,
Soluğum kesiliyor belli belirsiz,
Çıt çıkarsa korkuyorum aklımdan,
Desem yine sadece kendimin inanacağı günün herhangi bir saatindeyim,
Sorgunun sen saatindeyim anlayacağın.

Işıkları bir bir kapanan bir şehrin başkenti odamın köşesindeyim,
Üstünü örtmeyi unutmaya zamanım yok kimi yaralarımın,
Uyuyası da yok geceleyin bazı arsız sessiz çırpınışlarımın,

Soğuk bir veda savaşının ortasında,
Isyanlar içinde ben eyvahlar diyorum yüreğime,
Üryan tebessümler bırakıyor sonraki gün,
Dün kendinden sayılmaz gibicesine,
Desem kim inanır dediğim son gündeyim,
Herhangi bir saati yumuyor gözkapaklarım..

[ /iceri

İnstagram / sed yuksel