AYRILIK
Ayrılık, ölümden daha zor bana,
Ayrılık, köyümü unutturdu, kentimi de Herkesin dağılıp da, Benim tek başıma kaldığım zamanda. Ya o bağrı yanık insanlardan ayrı kalışım, Beni çölde serap avına saldı... Nefislerin közle kabartılmış boşluğu, İnsanları yönlendiriyordu tek tarafa. Hakikatten uzak bataklık yuvaları, Boş sözler kalburu taşıyordu. Ziyaretler, ziyaret olmaktan çıkmış artık, Parayla şöhretin mahallesinde, İşte bizim Mevlanalar, Yunuslar ve diğerleri, Kâr makineleri olarak çalıştırılıyordu bitik düzende... Ağustos/1992 İstanbul |
Sevda yüce ve böyle bir şey...
Sevdalı duyguları kana kana içen bilir…
.................................................... Saygı ve selamlar..