semanın sonsuzluğuna inanırdım eskiden
ama sen,
denizlerin derinliğini gösterdin bana.

ıslak ve sırılsıklam
su göçü dudakların.

elini çenene götürürken
sen,
ben,
İsaret parmağımın boğumlarıyla
dudaklarını mühürlüyordum.

susmuştuk
susturulmuştuk

yüreğinin izinde
kuytularının derinliğinde buluşmuştuk.

korkudan ne yapacağını
bilmeyen,
ödü patlamış bir insan kadar beyazdın…

kimeydin.

teninde asırlık harran sıcağı
el yazmali yazıtlar gibi telefuz ediyordu. susuşumuzu
susamışlığımızı
duvarlarlarına
ki ben,
avaz bir ağıtın
haykırışlarında.
sana bakıyordum.
sonra sola
kimse fark etmiyordu yanındaki boşluğu..

ellerini bir an çeksen sesinden belki çığlık yükselecekti.

toprağa tırnaklarını
geçirecek bir ana
seni doğuracaktı.

ve belkide
bir avuç deniz yetebilecekti gözlerimi üstünde mühürlememe…

şimdi
şahitler ay gibi
bölündü ikiye
gerçeğin ağır kapısı açıldı
kalabalıklara çarpa çarpa gideceğim
birazdan
ve sen,
hiçbirşey olduğunu
fark edeceksin.
bir göçü gözlerinde
nadasa bırakırken..


(kuytular)