Yüreğine,
göğüs kafesinden tuzaklar yapıp
g-özlerini elleri ile bağlamış insanların
çıkmaz sokağıdır burası.

kokuları /korkuları yükselirken
yakılmış otlarının,
çatlayan toprak anlatır
suya hasret ki
duvarlar örülür bedene.

gök-
/yüzünün
renkleri
maviye uzak
gri bir hal alınca

dallarından terk eder yuvalarını güvercinler
kanatlarını arar yer çekimsiz kuşlar
ağırlaşır bebekleri gözlerinin ki
düş vurgunu bedenler yorgun adımlar taşır
odalardan odalara

ve boşluğu merdivenlerin
sonra
basamaklar
ve ağır
ve kor
ve demir ağıtlar eşliğinde uğurlanır gidenler ki

gidenler kimi niçin terk edenler..

gidenler; gölgelerini peşi sıra sürükleyenler
geride bırakılan tanımı zor,
yetisiz kalan dil bilgisince
sonra yersiz kalan ki
tanımı ancak
eksik susmalarda yer bulan
bir gırtlak mesafesinde yutkunarak/ıslak
derin kuyularca
dudaklarına düşmüş bir yeryüzü zamanı bulup,
saklarken düşlerini çocuklar,
kirli sokakların
cam kıran maç kaçkınları
gidenlerin arkasından yakılan hayallerin
küle döndüğü yerlerde
kör/ebe oynarlar

yani bir yolu mutlaka bulunur yaşamanın ki

seni burada bulacaklar şayet kaybolursan

kim bilir
bir gün
bir yerlerde kal orda
o arada
olduğun yerde kal

ve bekle..
bu şekilde daha güzel kaybedilir
avuç içlerinle tutmuş olduğun her şeyin
her şeyim ki

bilgece sözler edenler
oje konsantrasyonu
sol el-sağ el arası matematiksel sürüş dengesi
ve ev yemeklerinin kokusu
karanlık korkusu

yani hayatta hep haklı olanlar
evet dünya yaşanmaz hal aldığında

evet
sonra,
çok sonra kapatıp gözlerini
yüzünü arayacaksın/yüzüm gibi

en güzel halini arayacaksın
ben kıyılarında uyurken yüzünün
yüzüm gibi..

sadece gözlerini kapatmak
kurtarabiliyor seni kendinden

rüya bu..

herşeyin
iç/içe geçtiği bir rüya
benim hala uyuduğum
ve senin uyandığın..






(kuytular)