İkilettiği bir lanet çöreklendi hazneme
Göğün tıklım tıklım boşluğunda
Yol alamadığım bir mavi
Resmin hazinesi adeta
Kaybolmuşluğun rüştünün t/aştığı bir sahil
İç acılarında top yekun hasret
Kanamalı yüreğin vebali çökmüş bir kez üstüne.

Lanetin gecenin seyrinde
Gümüş renkli bir ç/ağlayan
Aşkın utkuna tütsüler yakan yalan dolan
Bitimi ömrün varsın tasalansın anbean.

Hanesinde yılgı var ölü mevsimin
Bir de ölü çöp toplayıcılar
Geceye isyan çıkaran bir diri lahza
Göğün kemendi kopup da
Aşk ve hüsran baş başa kaldığında.

Her sicim her mevsim ve her im
Devasa lanetin iz düşümü
Ne kirli sesi ölümün
Ne de kinayeli fanilerin sür git hasreti
Kavuşulmazlığın indinde
Kaçık bir suret
İnsan demeye bin şahit gerek.

Anıp da geçmişi irkilen bir beden
Bedensiz kalmış ruha tasvir mi gerek?
Hele ki şakıyan seslerin muzip tınısında bir var oluş
Hükmeden Tanrıya bir serzeniş
Kafirin dizlerinde ölü metinler
Kinaye karan gün ve gece
Aklanmaya ne hacet?

Defteri çoktan dürülmedi mi?
Bir hengame ve bir kopuş;
Bir sıfat daha lazım
Bunca latife fazla gelir doğrusu
Her izlekte saklı hatıralar
Dünün örtüsü düştü mü bulutlara
Göğsünü geren bir melek.

Görünmezliğin sarnıcında kutsanmış bir menkıbe
Azla yetinmeyi nasıl da öğrenemedi insanoğlu
Bir de eğri oturup eğri konuştuğu
Yalanların zikrinde bir sunu
Baş aşağı edilmiş ruhun kayıp tapusu.

Zanlar ve de sürüklenirken peşi sıra öznenin
Gizli olması değil maksat
Gizlediği hayalleri.
Her aşkın sonunda illa ki hüsran
Bir sancılı telaffuz adeta
Verilen her peşin hüküm
Dibi kara lanetin
Seninki benden kara, misali
Ödlek bir tasvir
Yarım ağız sevmelerin kayıp haysiyeti.

Bakir sarnıcında kuytusunda uyutuldu mehtap
Lanetin de dibine vurdu şafak.
Aşkı azmettiren bir hasretle
Gün kılıcını kuşandı
Uzayan hasretin tok sesinde
Göğün istimlâk edilen her parantezinde
Kuşlar yumurtladı aşkı ve hasreti
Kemendin kopuk vaveylasında sür git hezeyan
Yakıcı bakışlarında azabın
Edilen her feverandı yüzü suyu hürmetine
Rahmetin,
Bir kinayeyi bir gıybeti hatta kini yok sayan.

Menevişlendi ne çok söylem
Sanrıların tuzağında
Aşka leke çaldı şeytan
Sömürdüğü mazlumu
Ölü bir kuş gibi savurdu boşluğa
Azameti ile yükseklerin
Hurafeler kundaklandı anbean.

Her yüzün ayrı idi maskesi
Ve her maskenin de yüzü…
Yüzdüğü kadar hezeyanlar nehrinde
Kabrine özlem duydu mazlum ve hazan
Sancılı beyitler tefekkürde
Aşk hepten yüklü hezimetle
İsyanın her türü haramdı madem Allah katında
Tövbeler sıralandı biteviye.

Kaybolan rengin büyüsüne bandı kimi zaman
Bazen tutuklu kanatlarında
Tutulduğu aşkın da asasını kırdı isyan ve insan
Her ruhun külüstür vücudunda
Rahmeti ıskaladı kuşlar
Kuşları ıslıkladı matem
Mahremin kırılan bentlerinde
Ölüm ve hezeyan döndü dolaştı ve uğradı
Her yetim düş’e düşe kalka.

Yaşamayı şerh düşen yine müsebbibi idi
Yorgun kelamın da en yakın tanığı kalem
Aşkla hürriyetini yazdı
Hürriyeti ile aşkın tuzağına düştü bilumum fırsatta
Bir ardıç kuşu bir de saman rengi yüreğin
Beti benzi atan onca mazlum düşün
En aykırısından saklı gülücüklerin de tozunu dumana kattı
İsyan ve yalan.

Arpacı kumrularına özenen bir talan
Düşe kalka sevmeyi öğrenmişti artık insan
Ta ki gonk vurana değin bekledi
Rölantiye aldığı mevsimi dişledi yüreğinden
Kanayan hem de kanatan
Kanadığı kadar düşkündü aşka
Canı yansa da mevsimin
Canını yakmadı hiçbir bedelin.

Bir imge kadar dağınık
Bir şiir kadar soyut
Meskeni heceler ihbar etti bin bir yeisle
En yakındaki gölgeye uzandı kalem ve hüsran
Ta ki gün yüzü görene kadar
Şair ve kalem kanadı birlikte.