Göğün pörsümüş memesinden emiyorum sensizliği.
Acı sütün Nisan’a bal,
bana bal/dıran sanki.
Mevsimler kurak geçmedi hiç böylesine!
Tek damlası bile düşseydi yüreğime sensizliğin,
belki kramplar girmezdi sol yanıma.
Hissetmezdim yokluğunu.
İçimden geçirerek en coşkun nehirleri,
tekrar tekrar yeşertirdim sahraları.

Yoksa sen dolu mu sandın göğün pörsümüş memesini?
Gök gürültüsüne aldanmayasın sakın!
Şimşekler ulu orta çakıp duruyor tepemizden aşağı.
Sadece kuru gürültü.
Nemrut yaşasaydı,
böylesi güzel bir aşka o bile hayıflanırdı,
yani toprakla suyun ayrılığına.

Hem su insan yetiştirseydi,
adam gibi adamlar yetişirdi
Çukurova’da debdebeli akan Seyhan ve Ceyhan!
Toprağın ana,
ana’nın ise, kadın olduğu bilinciyle.
“Biz Adanalıyıh Allahın adamıyıh.”
deyip de godu mu oturmazdı kadını dizlerinin üstüne!

Ya da,
Coşkun akan Fıratıyla.
Keban mesela.
Suyu yetiştirseydi insan,
adam gibi adamı olurdu o kocaaa Harran’ın.
Bir taraftan özgürlük çığırtkanlığı yapıp,
diğer taraftan kadını bir köle olarak görmez,
hatta kan dökmezdi
hayata kazandırırdı kadınları, çocukları!

Canınız cehenneme kadına şiddet uygulayan,
ikinci sınıf insan muamelesi yapan insan silüetindeki zavallılar!
O debisi yüksek nehirlerinizin suyuyla ruhunuzu yıkayamadınız ya,
bana ne nehirleriniz,
ne de suyunuz lazım!

Ben göğün pörsümüş memesinden
vantuzlar gibi sağacağım tek damlaya razıyım.
Nisan’ımın payına düşen bal,
benim payıma düşen,
bal/dıran bile olsa bal sayarım!

Efkan ÖTGÜN