güya zora koşuştu kalp teklemesi
yorucuydu da hep akşam üstleri
yolu yordamı aşıp da gelirdik
döküldü mü kötülüğün dibine kibrit suyu
helal ve haram ayırt edilebildi mi kör nefse rağmen
canlarıyla yolunda adananlarla
yuvasına çomak soktuk mu iblis zihinlilerin
yıprata bildik mi acep tek dişi kalmış canavarları

çok çalışıp çok yoruldu tüm iyi insan ruhlular
konuşturulmadılar bile
ama çok sevildiler muhkem gönüllerde
taş ve toprak bile insafa geldi de iblisler gelmedi
onlarla kalınamadı ki hiçbir ortamda
ki sen her vakit sabahtan akşama dek çırpınırsın
çünkü sen de vicdan var ama
nasırlı ellerin daha çok kavrulacak güneşin ateşinde


giremediğimiz kapılardan hep kovuluyoruz
hep arıtamadığımız gönüllerce vuruluyoruz
malum insanın diğer yüzü şeytan
kalbinde ki insafın yok olması gibi
zulümde yarış hiç bitmiyor gözü aç sürüsünde
bir kez bile az bir şey insafa geleyim diyemiyor
her hal zirvenin tepesinde insanlık görünmüyor

sabır taşı da çatladı biteviye
at diyor urganı zalimin boynuna hediye
çekte yık diyor mabutlaşan kalpleri yerle yeksan olana dek
hep taştan kalplere yamadılar sabi yürekleri
aslı olmayanı sundular altın tepsilerde
gördük ki çomakları vardı tüm değer bildiklerimizde
nede çoktular fitne fücurluklarıyla


ne vakittir diyorum da kulakları sağır bu ümmetin
verememek için kafire kurban
tespih taneleri gibi parçalanışta dökülmeyelim diye
gelin de tek bir yumruk olalım zulmün karşısında
Fırat’ta Dicle de Aside Gediz ve mendereste
yeter ki biz bir birimize inan anıp da güvenelim
kıpkızıl bir ırmak olmamak için vatanımızın böğründe...


AZAP KADRİ ATMACA (27.07.2019)