SEBEP
Ne zaman gökyüzüne baksam,
Bir umut filizlenir belli belirsiz, Yer gök hatırlatır habersiz, Ah! Her taraf çok sessiz. Aklım karmakarışık, ruhum hissiz Gece yine çöküyor omuzlarıma, çaresiz Sussam da hatırlatıyor, mecalsiz Beklemeli, güz dönmeli bahara vakitli vakitsiz Bakıyor muydum yoksa kapının ardına Bendeki beni arıyor muyum kilitsiz sonsuzlukta Boştu baktığım her yer bulamadım sonunda Benim solumda sendin, sonsuzluğumda. Bir büyü’ye kapıldı bir an gözlerim, Olmayan, olması ihtimal dışı ama özlerim, Susuyor, susuyor ama kanıyor dizlerim, Baktıkça gençliğe gidiyor umuda suskun yüreğim. Vazgeç diyordu vazgeçemeyenlerin çoğu Vazgeçmek için sevmek mi gerekiyordu? Sevilmek için mi seviyordu kalp, Yoksa yalnızlık mı sevmeyi öğreten sebep? |