çeyrek kala *en son ne zaman mı gülümsemiştim? hayal kuran bir tuvaldim tenimde kanatlı karıncalar, göğümde kanatsız turnalar güneş sandım önce kendimi her renkten devrim oldum pastoralleştim bir fırçanın ucuna ya da öyle sandım.. belki de aldandım aldanmak ki moda bu ara kendime gökkuşağımı ver bana geri senin olsun kamburunda ot bitmeyen ritiüllerinin teri devrim dedim de bir güvercine bile meydan olamamışken benim neyime darbesiz matkap gibiyim aslında boşluk,, boşluk üstüne deliyor, deldikçe deliriyorum hayal kurmak mutsuzluğa saat kurmak oldu neyse ya... uyuşmadan daha çok bedenim, tetiklenmeden daha çok zihnim çek sende artık keyfini keyifsizliğimin üzerinden önce gülmeyi sonra da ölmeyi denemedim sanma yaşamak dediğin dipsiz masalda ipsiz mum, kovası delik kuyuda sudan açlık, aşk dediğin ki aslında diyemediğim zaman sarkacımda kılçıksız sarkık ve nedense hep sonu çeyrek kalaya kurulu dokungaçsız, solungaçsız bir dümen suyu ve nedense hep sürgünü maviye kaçık bir kırmızı hatırladım galiba.. evet, evet en son bir çocuğun tebessümüne sıkıca tutunduğum da gülümsemiştim… ilhanaşıcıtemmuzikibinondokuz |
Çok tebrik ederim.