Kutuİki sözcük arası pek dar arasına sıkışmış huzursuz bir huzur bu aralar incecik çok incecik her şey kopan kopana / önce ben! boyun eğ / boyun eğ kadere, kaderime, eğdim! Kimse inanmıyor artık yazdıklarıma, gözlere, dudaklara özenle muhafaza edilmiş yalanlara, maviye ve bazı acılara. Ben, ekiyordum oysa, onların topraklarına, anlaşılmaz bir zerafetle ve katkısız şehvetimle, "uyusun da büyüsün" cümlesinden bir parça koparabilelim diye. hızla kuruyan anılarım ve hep o rüzgarlar, sırtımdan söken onca düşleri "en heyecanlı yerinde bittti" hayatları, topladım da ne oldu yine de tuhaf bir miras işte, dünyanın devrik cümlesi, ağlamaklı sevişmeler, konuşmayı unutan geceler. Yola gitmiyorsun, yoldan geliyorsun, yol sana geliyor, meğer bu yokuş, benmişim aslında... |