İnsanoğlunun, insana has ve ruhsal gelişimi için belki de kaçınılmaz olan hata, eksik ve zaaflarını O’na ikame etmesi, hatta kendinden yola çıkarak yaptığı tanımlara kendisinin de inanması karşısındaki trajikomik durum için.... Özü koşulsuz sevgi olan mükemmel varlık anlayışının karşısına konan ve sistematize edilen insan zavallılığı için...

Ne hale koymuşlar seni
Misal-i nobran kılmışlar
Bizi senden koparıp da
Haşa çok yaban kılmışlar

Alnımıza yazan yazı
Çoğu gamlı mutlu bazı
Kılınan sünneti farzı
Anbean sayan kılmışlar

Bir gün onu yaratıp da
Ademoğluna salıp da
Elin kolun bağlayıp da
“İblis el aman!” kılmışlar

Esirgeyip bağışlarken
Çaresize bir umarken
Derde düşeni duyarken
Bir zalim düşman kılmışlar

Saymış nafile yasayı
Dokuz ay on gün tasayı
Gerçek eyleyip kıssayı
“Mesih bu Baban!” kılmışlar

Senden sadr olan cismin
Cümle can varlık resmin
Doksan dokuz imiş ismin
Şimdi bir “Türban” kılmışlar

Ne günahmış ne de kusur
İnsan rüyasında mahsur
Kim imiş Hallacı Mansur
El pençe divan kılmışlar

Eminim özün sevgidir
Senden bize bir vergidir
Sözüm softaya yergidir
Şükür anlayan kılmışlar

Bilmez ki kılanlar özü
Yalanlarla bağlı gözü
Ozan diyemez son sözü
Ayanı beyan kılmışlar