Ölümü düşleyip süslerken bile,
herkesin gerçeği kendine acı oluyor.
Büyümüyorsun çocuk!
Karanlığın kıyısında durmak büyütmüyor seni.
İçinde incinmiş bir adamın ağıtı.
Tenini soysan da bedeninden ,
üstüne sinmiş bir defa bir sokak ötedeki yürek.
Büyüyorsa bir çift göz tavanda,
kıvranarak iniyorsa tavan kalbine doğru,
beyin hücrelerinden can damarına kadar alev alıyorsa o ses tonu,
En yorgun yerinde uykunun, yaslıyorsan başını o göğüse ,
Günlerini acılarına beşik yapıyorsan ,
Büyüdüğünde içindeki öfke,
senin yerine kavga ediyorsa bildiğim tüm kahramanlar,
Ruhunun sayıklaması çınlatıyorsa kulağını,
Cılız da olsa bir umut saklıyorsan koynunda,
İsyan ediyorsa yüreğin mantığına,
Kan gövdeyi götürüyorsa fikirlerinde,
Bir dünyayı sığdırmışsan avuçlarına ,
Konuşuyorsa gece tüm yıldızlar senin yerine,
Dalgın ve yitikse saatler,
Gereksiz ise varlıklar ve yaşam,
Duymadan dinliyorsan,
Anlamadan konuşuyorsan,
Söylenen her söz biraz daha büyütüyorsa suskunluğunu,
Uyarsan onlara, uzaklaşacaksan özünden..
Bil ki, cam kırıklarında uyutuyorsun bu gövdeyi. ,
yüreğinde ezilen yaşamı , şerbet diye içiyorsun..

Zin Viyan