kangren
kolay vazgeçmek yok bu kez...
her seferinde bunu söylemem ne komik! hep aynı şey: bir gün ona kızıp küsmeler, bir gün kendime tokat atmalar, ertesi gün yana yakıla telefona sarılmalar... kangren aşkların ortak kaderi bu; bitememek! birazdan yine nefret gelecek bu odaya... her beklentinin ardından gelen azrail gibi! biraz senden, biraz benden; ortada bir umut var yeşermeye yüz tutmuş. olmuyor, olmayacak ta... |