Sükût…Düşümün kıyısından bir baktı ki efkârım Bulutların üstünde nasıl uçar dururum İçten içe süruru benimserken şuurum Hakikatle yüzleşme vaktiydi yeryüzünde Bir sabah serinliği dağılırdı güzere Gün ağarmak üzere, ne kaldı ki sehere Düşlerimin çatını hedef alan mavzere Sükûtumdan bir miskal taviz yoktu bugün de Nasılsa anlamıyor, dinlemiyor hiç kimse Herkesin doğruları şahsa münhasır ise Duldaları kanatan yara böyle mühimse Uzletin çığlığına banmam mı her öğünde Yüreğime sığmayan müzmin sancıya rağmen Her daim özveriye açık olan yine ben Kırgınlığım, kocaman dağlara rakip iken Avaz avaz susmalar başlıyordu hüzünde... 8NİSAN2019/NÜS |
Haz alarak okuduğum şiirde muhteşem bir kurgu mevcut...
......................................... Saygı ve selamlar..