Kim bilir..
kaç ömür tüketim
doğan güneşin alaca karanlığında
bir bir ezberledim
yıkılan düşlerimi
bir bir seyrettim
gözlerimdeki yanılmışlığı
kırık aynalardan binlerce

ne çok örselenmişiz
kancık gülüşlerin sahte düşüncelerinde
vurulurken sırtımızdan
ne çok düşmüşüz yerlere

bak..
dört bir yanımız duvar
ölüm kokuyor toprak
sadece
kefen bembeyaz vicdanlar artık siyah

kim bilir belkide
birazda tutkunun sarhoşluğuydu
üzerimdeki senden geriye kalan..
içiyordum dudaklarının değdiği yerden bıraktığın yudumu..
büyüyordu içimde güneşe aşık kardelen


hem hoyrat hem asi
hem de
Delice’ydin
zeytin ağaçlarında sürgün veren

sen gibi bakarken
sen gibi gülüyordum
her sevinç’imde
usulca öpüyordum
dudaklarından
baş ucuna papatyalar bırakıyordum
düşlerimde ..


Şimdi
sessizce
dinle
sadece
dinle
senin şiirin okunuyor
yüreğimin matem gecesinde
Ay
çarpıyor
yüzüme
yavaş ,yavaş ince, ince

kaç kadeh içtim
Kaç gece şafaksız bitti
denizin kokusu sinmiş sanki üzerime
iskele üstünde çığlık çığlığa martılar
demli bir çay birde simit
olmuşken tam olsun bir kerede
Karşımda da sen otur
son gemide ayrılmadan limandan
son sigaram bitene kadar
sadece sus
sadece gülümse..


Bahattin Delice