Ben; Değer Verdiklerim de Öldümbugün; doldum taştım duygularımda ruhumun çağrısında ışığını güneşten alan yıldızları ve güneşin çocuklarını hatırladım umut beşiklerinde ninnilerle sallanan umutların deniz dalgalarında boğulduğu yetim yüreğimin acılarını hatırladım bulanık akan Kızıl Irmak, soğuk akan Munzur Çayı sen bilir misin Asi olan kardeşini ey! Dicle, Fırat sen bilir misin Seyhan’ı ve Ceyhan’ı içtin mi dertlerini gördün mü uzayıp giden acılarını oda bildi mi senin acılarını ? daha dün kurşunu sıktım yetim yüreğime kirli duyguları döktüm temiz coşkun akan nehirlerime hani acıların, hani umutların, hani masum bakışların parlayan loş ışıklarda mı gitti ne çabuk boyun büktü dağlarında kardelen ne zaman karlı dağların da kirlendi bembeyaz yüreğin ne zaman masum çocukların yüreği kelebek kanatlarında kırıldı ne zaman zeytin ağaçları kurudu ne zaman defne ağaçları soldu ne zaman yüreğin de değersiz oldum ne zaman kadim Anadolu ruhsuzlaştı anladım ki insan değil ruh önemliymiş ruhumu parlatan acıları da gömdüm bil ki Anadolu ben; değerli bulduklarımda çoktan öldüm. kara 15/03/2019 |
Masum çocukların dalları da kırılıyor, ağaçlar da kuruyor.
Ve değerli bulunanlar. Bizler değer vermeye devam edelim insana, değerin kıymetini anlamayanlar olursa bu da onların ayıbı olsun.
Şiir güzeldi. Kutluyorum.
Yalnız bir şey dikkatimi çekti şiirde. Final bölümünde
-anladım ki insan değil, ruh önemliymiş.
Bu cümle daha farklı yazılabilirdi diye düşündüm okurken. Çünkü insan olmamızı sağlayan ruhtur. Ruh olmadıktan sonra bir şey kalmaz ortada. Yani ruh ve insan olabilmek ayrı düşünülmeyeceği için dikkatimi çekti bu cümle.
Emeğinize sağlık dost insan, tekrar tebrikler.
Saygılarımla
Gamzelimm tarafından 3/18/2019 9:14:38 AM zamanında düzenlenmiştir.