İstanbul’un ellerinde tatmak ölümü
Mısraların gazabında tetikleyen aşkı
Her sunumu ayrı bir rahle
Fıtratın uzandığı günü birlik her duygudan
Firar etmiş sakil ve serkeş haznesinde evrenin
Uyutulmuşluğun gördüğü kâbuslar…

Rafine yüreklere mahsus heceler
Sözüm ona mutluluk
Aslında içimde bir yeis
Adanan her veda bir içimlik şiirler gibi
Efkârın bam telinde nöbete duran o ikramı
Beyhude geçişlerde yüreğin aşkla imtihanı.

Ve ansızın çöken geceye
Habis bir ruh:
Feraha çıkmak adına surelerin inisiyatifinde
Andığımız kadar rahmeti
Alt ettiğimiz belayı, husumeti.
Makberin çağrısı mı ne bu sessizlik?
Oysaki az evvel giyinmiştik neşeyi
Vuku bulan coşkuyu pay ederken gün ve gece.

Durulmuştuk hem de nasıl;
Peyda olan o uğursuz güruha bir baş kaldırıp
Savunmuştuk acılarını mazlumun
Üstelik tek karede seyredilen bir zafer gibi
Hele ki evrenin neferi her masum yüreği de
Kucaklamıştık teker teker
Aşkın gıyabında savrulan özlemi
Methiye niyetinde savururken bunca yetim heceyi
Af dilemiştik
Buyur edip masumiyeti
Heceleri daha da bölmüştük küçük ihanetlere.

Devranın ayak sesiyle
Aşkın inhisarı büyürken
Dağlanmıştık
Dağları devirip
Hayıflanmıştık,
Neden biz, diye.
Şimdimizi uyuttuk da sarıldık dünümüze;
Yarına Allah kerim, diyenlerin
Her duası nasıl da muteber
Ezilenin dilinde
Bir de yansıyan şu ışık yok mu?
Dinginliğin sunumu;
Sıfatların garez olduğu yokluğun da tapusu
Elzem kılınmış bir kez
Mahremin koynunda.

Teyakkuzdaydım bir vakit:
Elzem bir vaktin de tan zamanı
Tam da zamanı demişti şair
Şafağı atan her haliyle gecenin de muhatabı
Bir kuruntuyu giyinmişken hikâye niyetine.

Mahremdi ön yargılar ve pervasız
Aslında her vazgeçişti
Sahibine biat
Bir düş’ün bir de düşmeye görsün
Aşkın her hali
Şiire özenip de
Şiirdi yoldan çıkaran evreni
Sanki muhafız alayı imgelerdi çağıran
Ve ağlayan o düş pınarı.

Kanatlarım çıkmadan uçtum ben,
Dedim anneme.
Sev, kızım sev sen yine de
Demeyi öğrendiğimi bir mersiye
Annemin dilinde şakıyan hece hece
Her öykündüğüm rüyayı
Şiir sandığım
Ve şiiri giyindiğim
Bir de sanmadığım sanrılarım
Şiir tadında bir buket hüzünle serilmişken
Gönül rahleme.

Kolladım zamanını mutluluğun:
Eremedim.
Kollamadan aşkın fıtratını
Eridim de eridim.
Bir de matemimden vazgeçemedim
Ve sevmekten
Ve payıma düşen acının nasıl da dinmediği
Ve dinmeyeceğini öğrendiğim büyüklerimden.

Sorularım vardı muhatabım olmayan
Almadığım cevapların da efkârı
Basmışken yanaklarımı al al
Kırmızı idi sırdaşım
Ne de güzel ay yıldızlı bayrağım.

Bir düştüm pir düştüm aşka:
Bir mil çektim yorgunluğuma
Bir de mimlenmiştim hiç uğruna.
Sonramı sonraya sakladım:
Akladım da ne oldu içimdeki siyahı
Rüştünü ispatlamış bir şiir olmayı diledim de ne oldu?
Ne mi oldu?
Ne siz sorun
İsterseniz bir sonraki şiirde de
Dile geleyim
Dize gelen acılarımla dinginliğin sunumu
Her satır arası.