Yeşildi gözleri yemyeşil
Tıpkı Nazımın şiirinde olduğu gibi
Yeşil gözlü bir devdi o
Benim yeşil gözlü devimdi
Ufak tefekti
Zayıf kara kuru bir şeydi
Ama benim gözümde
O yeşil gözlü bir devdi
Hani her çocuğun bir karamanı vardır ya
Tüm kötü adamları döven
Ve asla asla yenilmeyen
İşte benim kahramanımda bu yeşil gözlü devdi
Yüzünde derin çizgiler vardı
Ellerinde derin kesikler
Çalışmaktan nasır tutmuş elleri öylesine sertti ki
Ne zaman okşasa yüzümü canım yanardı
Ama o bir devdi
Ve devlerin elleri sert olurdu
Saçları beyazlamıştı aklar düşmüştü
Yani zaman onuda yıpratmıştı
Herkesi yıprattığı gibi
O yeşil gözleri soğuk ve donuk bakardı bazen
Korkuturdu bazen beni o bakışları
Öylesin soğuk bakardı ki
İçimin üşüdüğünü hissederdim
Ama o bir devdi
Ve devler soğuk bakmalıydı
Yoksa kim korkardı ki onlardan
O yeşil gözlü bir devdi
Ara sıra gözleri nemlenirdi
Ne zaman efkarlı bir türkü çalsa
Yüzü bir garip olurdu
Ağladı ağlayacak sanırdım
Ama ağlamazdı
Tutardı göz yaşlarını
Dedim ya o bir devdi
Ve devler asla ağlamazdı
Öylesine zayıftı ki
Ne zaman sert bir rüzgar esse
Rüzgarın onu uçuracağını sanırdım
Oysa o yeşil gözlü bir devdi
Ve devler zayıfta olsalar yıkılmazlardı
O da yıkılmadı zaten
Hep ayakta kaldı
Ve bir gün oda bütün faniler gibi gitti
Bir nisan sabahı uyandığımda
O yeşil gözlü dev artık yoktu
Bana sevgiyle bakan o yemyeşil gözler kapanmıştı
İçim öylesine üşümüştüki
Sanırsın mevsim kış ortası
Oysa mevsim bahardı ve hava sıcaktı
Mevsim bahardı ama bütün yapraklar sarıydı
O yemyeşil gözler kapandığında
Tabiatın bütün yeşili kaybolmuştu
Mevsim bahardı ve hava sıcaktı
Ama ben üşüyordum ve tüm yapraklar sarıydı
O yeşil gözlü bir devdi
O benim yenilmez kahramanımdı
O benim BABAMDI
Ve oda gitti büyün faniler gibi bir nisan sabahı