İnsanın mutsuzluktan nasıl boğulduğunu
Sevgisiz ve ilgisiz kaldığında anlarsın
Yüreğinin sevmekten niye yorulduğunu
Tutunduğun dal seni saldığında anlarsın


Umutla büyüttüğün sevgi çiçeklerini
Ellerinle koparıp yolduğunda anlarsın
İçerken yudum yudum sevdanın iksirini
İçine dille zehir dolduğunda anlarsın


Ağlatıp üzenlerin bahtiyar olduğunu
Nedamet dilemeyen duruşundan anlarsın
Gönlünün bu kahırla ihtiyar olduğunu
Göğsüne ağır aksak vuruşundan anlarsın


Tutkulu bir sevdanın sessiz can verişini
Ellerinle boşluğa sarılınca anlarsın
Sevgiden kanat takıp uçarken kuşlar gibi
Kanadından vurulup kırılınca anlarsın


Umarsız sevdalarda vuslat olmadığını
Bekleyişler canına yettiğinde anlarsın
Her gecenin sonunda güneş doğmadığını
Rüyaların kabusla bittiğinde anlarsın


Ahde vefa bilmeyen aşığın yeminini
Sudan bahanelerle bittiğinde anlarsın
Aşk diye yaşadığın bu büyük hezimeti
Veda bile etmeden gittiğinde anlarsın


MELAHAT ÇETİNKAYA