YIL 202014 Şubat’ı gösteriyordu takvimler. Bir bebek, gözlerini açtı. Bu dünya’ya. Ağlıyordu. Biliyordu belki de, Başına gelecekleri. Bütün ömrü, ağlamakla geçecekti. Korkuyordu ; Üzülmekten, Hüzünlerin, gönlündeki tahakkümünden. Sevgiler sağanak tı . Hiç ıslanamadı, o yağmurlarla. Özlemini çekmekle geçti. Bütün ömrü, sevdaların. Gücü yetmemişti almaya. Hep uzaktan seyretti, gıptayla. Kimbilir ; Belki bir gün diyerek, O bir gün gelmedi. Gelemedi......! Çiçekler ekilmeliydi, yollara. Boy vermeliydi, Rengârenk, Kokularıyla. Susuzdu,Kavruluyordu. Beklediği çatlak bir testiydi. Hergün pınardan su taşıyan, Testiden damlayacak, Suya hasretti, çiçekleri. Geçerken, yollardan, Düşen damlaya da razıydı. Boy vermeye, gülümsemeye, Yeterdi o damlalar. Yıllarca bekledi o yollarda, Çatlak testiyi.......! YORGUN KÂLBİ DAYANAMADI BEKLEMEYE. Küçük bir köyün mezarlığında, Musalla taşıydı, Dünyadaki son durağı. Özlemini çektiği, Arzuladığı bir istek bıraktı. Bu dünya’da...! Çok sevdiği bir insanın, MEZARINI DAHİ OLSA, ZİYARET ETMESİ.....! ***************************************************** ................YIL 2020 Mevsim sonbahar. Yıllar sonra, Küçük bir köyün mezarlığına, Saçlarına aklar düşmüş, Gözlerindeki hüzünleriyle, BEKLENEN Ziyaretçiydi gelen. Elinde HÜZÜN ÇİÇEKLERİ’yle................. ***************************************************** |
açıktı anlatımınız.
yüreğinize sağlık...
saygıyla...