Unutmaya çalışmak zordur birini. Kabullenmek zorunda kalmak ise daha da zordur. Kabullenmek istemeyen biri, unutmak ister. Ama "O" dendiğinde hep aklı kayar.

Bu şiirim 2018’in Nisan’ı ile 2019’un Şubat’ına...

Her gece, birkaç hece
Vardı dilimde, kalmıyor eskide.
Her an, her gündüz,
Her gece, ve bir hiç.

Yavaşça kaybetti değerini kişiliğin,
Yavaşça öldün sen benim gözlerimde.
Ölüyordun, "Ölüyorum." diyordun ya hani.
Sen ruhen ölüyordun işte,
Ben ruhumda öldürürken seni.

O gözlerindi kıyamadığım her gün gören beni,
O sözlerindi kaçamadığım her gün vuran beni.
Ölüyordun ya sen işte aheste aheste,
Bir yandan da sen, öldürüyordun beni.

Sendin her an düşündüğüm benim,
Başkalarını düşünürken izlediğim sen.
Hep yanında bekleyen, işte, o benim.
Başkaları uğruna yanarken hep sen.

Her gündüz oldu meskenin bende,
Neden düşmeye başlamıştın gözümde?
Neden dayanamadığımdın sen yine?
O kadar farklıyken biz ikimiz yürekte.

Ne oldu, gece mi oldu birden?
Gündüz gelmeyi bıraktın sahiden
Gece almaya hazırken yerini.
O Ay, hiçbir zaman istemedi seni.

Boşluk. Karamsarlık, şehvet ve acı.
Bak ruhum, bitiyor bu amansız sancı.
Neredeydin? Nasıldın sen? Neydin?

Kimdin sen? Bilemem artık ben.
Hiçsin. Kafamı kurcalayan bir hiçtin sen.