Zamana Yenilmek geçiciliği anlatır. Bir diğer yanı ise unuttuğunu unutmanın verdiği çaresizliği simgeler.

Ben bir ağacım, dimdik duran
Kollarımda yapraklar, göğe meydan okuyan
Renkler, desenler dallarında dolanan
Bir ağacım ben zamana karşı duran

Bir ağacım ben, güzelim yapraklarımla
Biri mor, şu mavi, diğeri pembe olanıyla
Yapraklarım, benim güzelim yapraklarım
Açılır gözlerim, büyüler beni yapraklarım

Günlerden bir gün bir güz sokuldu bana
Bana, dallarıma, yapraklarıma
Bakmadan arkasına, acımadan dokunduğuna
Aldı yapraklarımı rüzgar, vurdu tozlu toprağa

İstemedim dökülmelerini yapraklarımın
Nereden bilebilirdim böyle acı vereceğini
Nasıl farkedemedim böylesine bir geçiciliği
Ben farkına varamadan dökülmüş o yapraklar

Dökülmüş yapraklar, etrafa saçıldılar
Nasıl unutabilirdim böylesine bir güzelliği
Nasıl kaybettim farkına bile varamadan
Ben yas tutarken dağılmış o yapraklar

Biri morumsu, şu mavimsi, diğeri kırmızı mıydı?
Nasıl saklayabiliriz ki bu büyük acımızı
Nasıl unuturum ki böylesine bir kaybı
Ben yaşarken uçup gidiyor yapraklar

Bir bahar daha gelir usulca sokulur bana
Bir bahar daha getirir yapraklarımı
Benim miydi yoksa uçuşan o yapraklar?
O bahar gelirken unutulur o uçuşanlar

İstemezdim dökülmelerini yapraklarımın
Yapraklarım? Hangi yapraklarımın?
Bahar rüzgarlarında sallanır yapraklarım
Kapanır gözlerim, nerede benim yapraklarım?