Bazen bir yumruk olur muhabbet
İnsanın gelir tam göğsüne kurulur
Boğazını yakar acı bir tat
Bakışları donar
Gözleri dalar
Bir derin mavide
Can kanar

Uzak değildir oysa
Yakın da değildir
Orada hasret çekilen birisi vardır
Gidilip ama dönülmeyen o ülkede
Sevdikleri vardır
Kim bilir?

Saatler tembeldir
Gün geçmez, gece bitmez
Mesafelere asılır zaman
Tesbih taneleri saçılır kuytulara
Ad olur yaşanmışlıklara

Islanır kirpikleri sonra
Kilitlenir bakışları sabit bir noktaya
Usunda silik bir hayal belirir
Ölümü düşünemez
Ölmeyi de
Ölümden öteyi belki
Sanki yarın geliverecekmiş gibidir
Gönderdikleri
Sanki hep hayatındadır sevdikleri
Sanki hiç gidilmemiş gibi

Yarım kalan hikayelerin kahramanlarını
Bir daha asla göremeyeceğini
Kendisi de kati olarak bilir
Bilir bir daha yanında olamayacağını
Böylesi gidişlerin akıbetini hem çok iyi bilir
Fakat canındakini ne yapsın
Her nefes alışında
Canındakiyle irkilir.
Çünkü böylesi bir ayrılığa alışmak için
Gidenlerin yerine hep
Can denilen bahçeye
Bir umut ağacı dikilir.

Almıla Kargülü
(Sevim YAKICI)