s ü r g ü n d ü ms ü r g ü n d ü m içime çekmeden üflediğim düşlerin kuytusundan üşümesin diye dudağımdaki çatlakların üzerini örten bembeyaz gülüşüne cereyanda kalacağını bile bile rüzgârına katıldı ruhumun sisi hasret sarısı bir tuvalde vuslat yeşili hafif meşrep tanrı bilir daha kaç fırça darbesi s ü r g ü n d ü m dikiz aynama kesik kesik uğrayan saçlarından iki gözü iki çeşme sen ağlayan bulutlara dalgaları sırtlayıp dağlara iltica etmeseydim deniz seviyesinden işitilebilirdi hüznüm s ü r g ü n d ü m İSTİSNA (8 Haziran 2008, Polatlı) İstisnalar kaideyi bozar. (önceki şiir: “bakır cezve”) |
çok güzel bir şiir
va fakat
s ü r g ü n ü m
değilde
sürgünüm olarak yazsaydınızda anlaşılıyordu
sevgilerimle