serin yeller esiyordu ayaklarımızın altında
nefesizim donuyordu
her kelimemiz soğuk çıkıyordu
yuvasından
yanlız bir çam ağacına sığınmıştık
ayaklarımızın altındaydı şehir
soğuktu
kimsesizdik
inandığımız hiç bir şey yoktu
o anda
orda
yanlız bir çam ağacına sığınmıştık
dallı
budaklı
saklıyordu bizi
gözlerimiz öpüşüyordu
günahtı
ayıptı
donan dudaklarımıza ihanetti
adı her neydi bilmiyorum
sulu gözlü bir kentin
kurak çıkmazındaydık
bir çam ağacına sığınmıştık
ellerimiz üşüyordu
göğsümüz sımsıcak
dokunmadık
soğudu
ayaklarımızın altında akan bir dünya vardı
uyanmış
ve uzun serüvenleri olan.
arabalar tramvaylar otobüsler...
otobüs duraklarında
yanlızlığını dişlerinin arasına sıkıştırmış bir kalabalık
ve bir yerlere yetişme telaşı
halbuki biz oturuyorduk
ya bizim dışımızdaki hayat çok uzundu
yada biz kısa cümleler kurarak yaşıyorduk
yanlız bir çam ağacına sığınmıştık
eksiktik
eksildik...