SANCI
Müzeyyen’e derdimi anlatmaya
alfabem yetmiyordu. Devşirme bir acı da değildi ki çarpık bir nizamla konuşayım. Kaynaksızca sustum bundan ötürü. Kayda değer acıları yoğurdum elem günlerinde Sesim, sessizliğin sekizinci notası, Alfabenin son karakteri oluverdi. Taşıdı kendini paysız bir yalnızlık avlusuna. Avlu boştu. Boşluk bir garip sarhoşluktu. Bütün bedenimi saran... |