Evlatlar büyütmüştü yılların çınarıydı
Azmiyle zorlukları bükerdi benim dedem
Susayan gönlümüzün çağlayan pınarıydı
Hüzünlense gözyaşı dökerdi benim dedem

Boş durmayı sevmezdi çalışır çabalardı
Bazen tarlaya gidip harmanda yabalardı
Sözünden çıkan olsa birazda hırpalardı
Yüreklere sevgiyle akardı benim dedem

Belli ki zamanında çok acılar çekmişti
Gözlerine hüznünün ağırlığı çökmüştü
Geçen koskoca yıllar biraz belin bükmüştü
Dertlerimize kafa takardı benim dedem

Yüksek sesle hiç asla haykırarak gülmezdi
Hesaplı yaşardı hep, oyuna da gelmezdi
Sanırdık çocuk iken, dedemiz hiç ölmezdi
Ne kadarda sevgiyle bakardı benim dedem

Yedi evlat çok torun, belki seksen belki yüz
Dünyada bıraktın sen güzel nesil güzel iz
Olamadık belki de sana layık evlat biz
Karanlığa ışığın yakardı benim dedem

Tertemiz giyinirdi yaşı geçmiş olsa da
Çiçek gibi kuruyup sararıp da solsa da
Gönlüne yaşlılığın onca hüznü dolsa da
Çiçekler gibi güzel kokardı benim dedem

Örnek olurdu daim yol gösterirdi bize
Biraz müsaade eder katlanırdı da naza
Tahammülü olmazdı kötü huy kötü söze
Edepli ağır başlı vakardı benim dedem

O çınarın dalları dağıldı birer, birer
Herkes kendine kurdu sığınacak birde yer
Ayrılıklar başladı bazense bulaştı şer
Kalbimizden fitneyi sökerdi benim dedem

Yaşlılık zamanları gelip çatmıştı ona
Tüm misafirler gibi yaklaşmıştı son ana
Emir gelirse elbet vardır mutlaka mana
Rahmana da boynunu yıkardı benim dedem

Allah rahmet eylesin mekanın cennet olsun
Bütün güzellikler hep gelip senide bulsun
Kabrinde rahat uyu her yanın nurla dolsun
Yaratanın önünde çökerdi benim dedem

Ayhan Kocabay
03.01.2019