Etrafımda olan insanların intihar girişimleri sonucu bir süre kafamda dolaşan intihar düşüncelerinin ardından getirdiği şiir.
Gönlünüz istediğince yorumlayın. Gelişmemi sağlayın.
Pembe zambak yaşamın, yeni bir heyecanın simgesidir.

Loş bir sokakta yürüyorum.
Her yanımda sokak lambaları,
Sağ elimde bir kağıt görüyorum,
Sol elimde ise buruşuk bir resim.

Sokak lambaları yanıyor karanlıkta,
Altlarında insanlar, ışıklarında
Kimi oturmuş kimi ise ayakta.
Hepsinin yüzü neden hala karanlıkta?

Yürüyorum o sokakta yavaş yavaş.
Baktığım yüzler neden hepten yaş?
Bir ellerinde birkaç kağıt görüyorum,
Diğer ellerinde ise buruşuk bir resim.

Loş sokakta yürümeye devam ediyorum.
Yaş yüzlerin tepesinde bir şeyler var,
Kiminde bir silah kiminde bir bıçak var.
Korku sarıyor yüreğimi, "Acaba ne olacak?"

Koptu birden viran eden bir bağırış sesi.
İşte, başlıyor bakın o kara cinnet gecesi.
Düşüyorlar art arda o zayıf bedenler,
Sönmeye başladı o lambalar teker teker.

"Dur, yapma etme, kıyma sen kendine!"
Bam bam, güm güm, dinlemiyorlar işte.
Şafak sökmeye başlarken sönüyordu o lambalar,
Yerler şafak kızılından başka bir kızıla boyanmışlar.

Sesler sönüyordu, tıpkı o lambalar gibi.
Gözlerimden akanlar, acaba yaş mıydı ki?
Kafamda bir ip var, beni mi istiyor ki?
Onca ruh, onca can, beni çağırıyordu sanki.

Bak, şafak söküyor aheste aheste,
Neden bu kağıt parçaları benim ellerimde?
Değer miydi ki ölmeye, kendi ellerimle?
Değer miydi ki gitmeye, bakmadan geriye?

Lambam aydınlandı birden, söken şafaktan çok.
Benim artık gitmem için hiçbir nedenim yok.
Aydınlık bir sokaktayım, kafamda bir şey yok.
Yaşamak için bu hayatta artık nedenim çok.

Aydınlık bir sokakta yürüyorum,
Her yanda boş sokak lambaları.
Sağ elimde pembe zambaklar görüyorum,
Sol elimde bir zeytin dalı.

Aydınlık sokakta yürüyorum.
Etrafımda sokak lambaları.
O ışığa doğru yürümek istiyorum.
Lambasız kalmış o insanlara
Dağıtıp elimdeki pembe zambakları.